Σπονδή στον «Εαυτό»

Εαυτέ μου,

Σ’ ευχαριστώ που με δέχεσαι όπως είμαι, που με αγαπάς με τα ελαττώματά μου, που μου λες τα πάντα. Που κοιμάσαι μαζί μου τα βράδια, και μαζί μου ξυπνάς τα πρωινά. Σ’ ευχαριστώ εαυτέ μου που με φροντίζεις και με στολίζεις, που είσαι για μένα – χαρά, γέλιο, ευτυχία, λύπη, δάκρυ, στεναχώρια. Φίλος μου κι αδελφός μου εσύ, εγώ, για πάντα μαζί, ένα.

Σ’ ευχαριστώ Ηρώ, Ελίνα, Μαρία, Νατάσσα, Στέλιο, Μάριε, Γιώργο, Στέλα, Νίκο, Ελένη, Χαρά, Γεωργία. Σ’ ευχαριστώ που περάσαμε στο πανεπιστήμιο, που βρήκαμε δουλειά, που κάναμε παιδί, που είμαστε καλά. Σ’ ευχαριστώ που έχουμε την υγειά μας, που με στηρίζεις, που με προσέχεις, που μου μαθαίνεις και με μαθαίνεις.

Πες μου, όμως, απ’ αυτά που κάνεις, πόσα είναι για μένα και πόσα για τους άλλους; Ντύνεσαι για μένα; Στολίζεσαι όταν είμαστε μόνοι, με περιποιείσαι; Ή το κάνεις μόνο όταν μας βλέπουν; Είμαι κι εγώ εδώ ξέρεις! Πότε με πήγες ταξίδι για μένα; Πότε μου έκανες ένα δώρο για μένα; Πότε αισθάνθηκες περηφάνεια; Μη με ξεχνάς. Πού το «ευχαριστώ» και πού το «μπράβο» σου; Πριν πάμε στους άλλους, πρέπει πρώτα να είμαστε εμείς.

Έλα να κάτσουμε στον ήλιο μαζί, μία στιγμή, μία μόνο. Έλα να χαρούμε απλά, μαζί. Ξέρεις, πρέπει πρώτα να τα βρούμε εμείς οι δύο πριν τα βρούμε με τους άλλους, φάση inside out, καταλαβαίνεις βέβαια τι εννοώ. Αν δε με θέλεις, και δε με σέβεσαι, και δε με εκτιμάς, και δε χαίρεσαι που είμαι, πώς θέλεις και περιμένεις και αγωνιάς, να μας θέλουν, να μας σέβονται, να μας εκτιμούν και να μας χαίρονται οι άλλοι; Αν δε σου αρέσω, πώς περιμένεις να αρέσουμε στους άλλους για αυτό που είμαστε;

Τι σου ζητάω Αλεξάνδρα, Σπύρο, Κωνσταντίνε, Ελευθερία, Μαρίνα, Τάσο, Σταμάτη, Τζελίνα, Γρηγόρη; Τι σου ζητάω; Να δεις το χέρι που σε ταΐζει, τη σκέψη που σε φροντίζει, τον φόβο που σε προστατεύει, την ελπίδα που σε θρέφει. Εμένα δηλαδή κι εσένα, για πάντα μαζί. Μην ξεχνάς, αν χρειαστεί εν ώρα πτήσης, πρώτα βάλε τη μάσκα οξυγόνου σε εμάς και στη συνέχεια σε όποιον συνοδεύουμε. Πρώτα εμείς πρέπει.

Συγχώρεσέ με για τα λάθη μας, μαζί τα κάναμε, γιατί με τιμωρείς; Άνθρωπος είμαι, πρέπει να δείξεις κατανόηση, αλλιώς δεν πάμε παρακάτω, βήμα. Ούτε για εμάς ούτε για τους άλλους. Κι αν έκανες λάθος, ζήτα μου συγγνώμη, και σου ζητώ κι εγώ, για να αισθανθούμε καλύτερα, δεν υπάρχει εγωισμός ανάμεσά μας. Είμαστε η μόνη όψη στο ίδιο νόμισμα. Κι αν είμαστε εμείς οι δύο καλά, εαυτέ μου, αν με δέχεσαι για όσα είμαι και δεν είμαι, εάν με αγαπάς εμένα τον φίλο σου με τα ελαττώματά μου, κι αν σ’ αγαπώ κι εγώ, τότε θα είμαστε καλύτερα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, αφού «για πάντα μαζί» – επιλογή γι’ αυτό όχι, αλλά επιλογή για το πώς, ναι. Εγώ κι εσύ, εγώ μ’ εσένα, και για σένα εγώ, ένα, μαζί.

Σίγουρα, Δήμητρα, Ευαγγελία, Γιάννη, Λίνα, Σταυρούλα, Christine. Εγγυώμαι κι υπογράφω. Μαζί θα πάμε στη χαρά, στον γάμο, στην προαγωγή, στη λύπη, στον χωρισμό, στην απόλυση, στη νέα ευκαιρία. Στο καλό και στο δύσκολο, μαζί, το μόνο σίγουρο. Στην αγωνία και στην ανακούφιση, στον πόνο και στη λύτρωση. Σ’ ακρογιαλιές δειλινά.

Μαζί σε όλα. Αγάπα με, καλύτερα μαζί. Πρώτα απ’ όλα και σε όλα, και για πάντα. Ευγνωμοσύνη που είσαι για μένα κι εγώ για σένα. Και μετά όλοι οι άλλοι – οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι, γνωστοί. Μετά όλοι, δε γίνεται αλλιώς, μόνο έτσι πάει, κάπως έτσι συμβαίνει. Αλλά αν είμαστε καλά εμείς, θα είναι κι εκείνοι. Δίκιο έχεις.

Ό,τι μου λες το κάνω. Κι ό,τι δε με αφήνεις, όχι. Εσύ ο Αλαντίν και το πιστό σου τζίνι εγώ, οι ευχές σου διαταγές μου. Πάνω, και πριν από όλα, αυτογνωσία κι αυτοαποδοχή, εσωτερική ηρεμία κι ευτυχία, όταν είμαι παρέα με «όποιον κατοικεί μέσα στο δέρμα μου» - Το όνομά σου... Εγώ, Εσύ, Εμένα, Εσένα, Εμάς, Εμείς.

Σ’ ευχαριστώ για όλα, για όσα είμαστε, και για εκείνα που γινόμαστε. Καλύτεροι άνθρωποι. Σ’ ευχαριστώ, φίλε μου κι αδελφέ μου, φίλη μου κι αδελφή μου. Εαυτέ μου.__

Σοφία Πρωτόπαπα, 2015 & 2023